Aralarında dinî açıdan evlenme manisi bulunmayan bir erkekle bir bayanın, erkeğin vereceği bir bedel karşılığında makul bir müddet karı-koca hayatı yaşamak üzere mutabakatlarına müt’a nikâhı denmektedir.
İslam öncesi periyotta müt’a vakit zaman başvurulan bir uygulama olarak mevcuttu. Hz. Peygamber de tedrîcîlik (belli bir sürece yayarak hukuksal düzenleme yapma) unsuru gereği birinci periyotlarda bu uygulamaya pürüz olmamıştı. Lakin, aile ve toplumun dokusuna ziyan verebilecek olan bu uygulama biçimi bilahare yasaklanmıştır (Tirmizî, Nikâh, 28).
Abdullah b. Abbas, “Onlar ki, ırzlarını korurlar. Lakin eşleri ve ellerinin altında bulunanlar bunun dışındadır. Onlarla bağlarından ötürü kınanmazlar. Kim bunun ötesine geçmek isterse, işte onlar haddi aşanlardır.” (Mü’minûn 23/5-7) âyetlerinin nazil olmasıyla müt’anın yasaklandığını söz etmiştir (Tirmizî, Nikâh, 28).
Hz. Ali (r.a.) de, Hz. Peygamberin (s.a.s.) Hayber gazvesi sırasında, müt’ayı yasakladığını bildirmiştir (Buhârî, egâzî, 39; Müslim, Nikâh 29; Tirmizî, Nikâh, 28; Nesâî, Nikâh, 71).
Söz konusu âyete ve ilgili rivayetlere dayanarak, tarih boyunca ehl-i sünnet âlimleri müt’a nikâhı uygulamasının haram olduğunda ittifak etmişler ve bu hususta görüş birliği (icma) hâsıl olmuştur.
Esas itibariyle İslam dininde nikâh ve ailenin fert ve toplum açısından tabir ettiği hedef ve mana dikkate alındığında, Ehl-i Sünnet alımları tarafından benimsenen bu görüşün çağımız kıymetleri açısından da pek dengeli ve isabetli olduğu görülür.